Arquitetura sassânida

Origem: Wikipédia, a enciclopédia livre.
Restos desmoronados do arco em Ctesifonte, 1864
Ruínas da cidadela em Carmânia com os característicos frontão, arco e cúpula sassânidas
Templo do fogo na cidade de Amol, Mazandarão. No Período Sassânida, cada um dos templos do fogo zoroastrista tinha uma cúpula

A arquitetura sassânida refere-se a um estilo de arquitetura que é a mãe da arquitetura iraniana, que atingiu seu auge durante o Império Sassânida. Em muitos aspectos, o período da dinastia sassânida (224–651) testemunhou as maiores conquistas da civilização iraniana. Além disso, a dinastia sassânida foi o último grande império iraniano antes da dominação muçulmana após a invasão árabe do Irão. Para alguns especialistas, a arquitetura sassânida é classificada como uma subcategoria da arquitetura dos Partas, que é muito diferente da arquitetura dos períodos anteriores. Depois que os árabes dominaram o Irã, as fachadas, cúpulas, símbolos, etc. foram adoptados pelos muçulmanos e introduzidos na arquitetura islâmica.[1] Todos os edifícios do período sassânida estão relacionados com a dinastia sassânida e foram construídos antes do surgimento do Islão.[2]

Princípios[editar | editar código-fonte]

A dinastia sassânida, tal como a dinastia aqueménida, originou-se da província de Fars. Consideravam-se os sucessores dos aqueménidas, que tentaram restaurar a grandeza do Irã após os Períodos Helenístico e Parta. Mas na arquitetura, no que diz respeito à arquitetura aqueménida, [3] estes não adoptaram as mesmas técnicas e seguiram o exemplo da arquitetura elamita. É também possível ver nele a grande influência da arquitetura romana e bizantina. Talvez a razão possa ser encontrada na incapacidade do governo sassânida de usar materiais caros e raros no Irão - pedra e madeira que foram trazidas do Egito e Líbano durante o período aqueménida - e na abundância de argila e materiais do solo . Além disso, os edifícios de pedra aqueménidas deveriam ser construídos no solo duro da encosta das montanhas para onde poderiam garantir a resistência necessária dos edifícios, porém os iranianos passaram a acostumar-se a viver nas planícies após o ataque dos gregos. [4] O hábito de escrever em pedras (petroglifos) continua neste período.

Arquitetura e religião[editar | editar código-fonte]

O Império Sassânida era um governo baseado numa única ideologia e religião [5] que tentava ser eficaz em todos os aspectos da vida das pessoas. Na religião zoroastrista, quatro elementos vitais (água, fogo, vento e terra) são considerados sagrados e desonra-los é considerado pecado. [6] Entretanto, foi dada maior importância ao fogo, porque tinha a função de purificação. Amarelo - a cor do fogo - também é conhecida como a cor preferida dos sassânidas. Os templos do fogo eram edifícios quadrangulares com o fogo sagrado abaixo deles. As trompas eram normalmente usadas nesses edifícios, e havia arcos nos cantos que cobriam este complexo com uma cúpula.[necessário esclarecer]

A presença do governo sassânida com novas definições da cultura iraniana e através do seu fundador, Artaxes I, também seguido na sociedade social e económica, manteve-se estável. A presença do governo sassânida com novas definições da cultura iraniana e através do seu fundador, Artaxes I, encontrou uma nova manifestação na sociedade iraniana. Essas definições foram a formalização da religião zoroastrista com novos modelos que os poderosos Mughans daquela época criaram a partir das antigas tradições, e a sua integração com o zoroastrismo, juntamente com a intensa intervenção política e a criação de uma unidade nacional que fez do rei um representante poderoso. Deu soberania absoluta e ritual sobre todo o Eranxar.[7]

Referências

  1. کتاب پژوهش‌هایی در شناخت هنر ایران صفحهٔ ۴۱۰
  2. Encyclopaedia Iranica ARCHITECTURE iii. Sasanian Period
  3. این را می‌شود از قرار دادن سازه‌های ساسانی زیر سازه‌های هخامنشی در نقش رستم فهمید.
  4. هیلن براند، رابرت.
  5. شاهنشاهی ساسانی، تورج دریایی
  6. مزداپرستی در ایران قدیم، ص ۶۶
  7. سیمای شهر و نقش نهادهای اجتماعی در برهه گذار؛ سیر تحول شهرهای ایرانشهر از عصر ساسانی به اسلامی، حامد محمدپور و بهنام قربانی برزگر.