Batalha de Tali-Ihantala

Origem: Wikipédia, a enciclopédia livre.
Batalha de Tali-Ihantala
Guerra da Continuação, durante a Segunda Guerra Mundial

Arma antitanque finlandesa Pak 40 de 7,5 cm em ação.
Data 25 de junho9 de julho de 1944
Local Istmo da Carélia
Desfecho Vitória finlandesa
Beligerantes
 Finlândia

Apoio:

 União Soviética
Comandantes
Finlândia C.G.E. Mannerheim
Finlândia Karl Lennart Oesch
Alemanha Nazista Kurt Kuhlmey
União das Repúblicas Socialistas Soviéticas Leonid Govorov
União das Repúblicas Socialistas Soviéticas Dmitry Gusev
União das Repúblicas Socialistas Soviéticas Aleksandr Cherepanov
Forças
Finlândia 50 000 (mais tarde quase 100 000)[1]
Alemanha Nazista 4 000
150 000[1]
Baixas
Finlândia c. 8 750
  • 1 350 mortos[2]
  • 1 100 desaparecidos[2]
  • 6 300 feridos[1]
Alemanha Nazista 33 aeronaves perdidas[3]
27 500 mortos ou feridos
600 tanques perdidos
284–320 aeronaves perdidas

Batalha de Tali-Ihantala (25 de junho a 9 de julho de 1944) foi parte da Guerra de Continuação Finlandesa-Soviética (1941-1944), que ocorreu durante a Segunda Guerra Mundial. A batalha foi travada entre as forças finlandesas - usando material de guerra fornecido pela Alemanha - e as forças soviéticas. Até o momento, é a maior batalha da história dos países nórdicos.

A batalha marcou um ponto na ofensiva soviética quando as forças finlandesas impediram os soviéticos de obter ganhos significativos.[4][5] Anteriormente, em Siiranmäki e Perkjärvi, os finlandeses pararam o avanço das forças soviéticas.[6] As forças finlandesas alcançaram uma vitória defensiva contra todas as adversidades.

Depois que os soviéticos falharam em criar qualquer avanço em Tali-Ihantala, Vyborg Bay ou Vuosalmi, a Frente Soviética de Leningrado iniciou a transferência[5][7][8][9] previamente planejada de tropas do istmo da Carélia para apoiar o Ofensiva de Narva, onde encontraram uma resistência particularmente feroz. Embora a Frente de Leningrado não tenha conseguido avançar para a Finlândia conforme ordenado pelo Stavka,[9][10][11][12][13] alguns historiadores afirmam que a ofensiva acabou forçando a Finlândia a sair da guerra.[14][15]

Perdas[editar | editar código-fonte]

Finlandês StuG III Ausf. armas de assalto G.

Fontes finlandesas estimam que o exército soviético perdeu cerca de 600 tanques na Batalha de Tali-Ihantala, principalmente para ataques aéreos, artilharia e armas de defesa aproximada. Entre 284 e 320 aeronaves soviéticas foram abatidas. Estudos modernos sugerem que as perdas de aeronaves soviéticas foram muito menores. Cerca de 200 de 9 a 30 de junho e cerca de 80 de 1 a 19 de julho. Por exemplo, o 13º Exército Aéreo e o VVS KBF perderam, de acordo com fontes soviéticas, apenas 23 aviões bombardeiros de 9 de junho a 19 de julho no istmo da Carélia. Os finlandeses capturaram apenas 25 tripulantes soviéticos no istmo da Carélia durante todo o verão de 1944. Esses números também não sugerem perdas de aeronaves soviéticas tão altas quanto as alegadas pelos finlandeses.[16]

Soldados finlandeses em uma trincheira. Um dos soldados está segurando um Panzerfaust

O exército finlandês relatou que 8 561 homens foram feridos, desaparecidos e/ou mortos em ação. De acordo com o historiador finlandês Ohto Manninen, os soviéticos relataram suas perdas em cerca de 18 000 a 22 000 mortos ou feridos, com base nos relatórios diários e de 10 dias do 21º Exército soviético. A incerteza sobre as baixas surge do fato de que 25% das forças do 21º Exército não participaram da batalha. Além das perdas do 21º Exército Soviético, o 6º Corpo de Fuzileiros do 23º Exército Soviético que atacou a leste do 21º Exército perto da hidrovia Vuoksi sofreu 7 905 baixas, das quais 1 458 foram mortos em ação (KIA) e 288 ausente em ação(MIA), sem ter em conta as perdas das suas formações de apoio.[17][18]

Impacto[editar | editar código-fonte]

Sturmgeschütz-Brigada 303 em movimento na cidade de Lappeenranta.

O cessar-fogo entre a União Soviética e a Finlândia começou às 07h00 do dia 4 de setembro de 1944, embora nas 24 horas seguintes o Exército Vermelho não o tenha cumprido.[19][20]

De acordo com os historiadores Jowett & Snodgrass, Mcateer, Lunde e Alanen & Moisala, a Batalha de Tali–Ihantala, junto com outras vitórias finlandesas (nas batalhas de Vyborg Bay, Vuosalmi, Nietjärvi e Ilomantsi ) alcançadas durante o período, finalmente convenceu a liderança soviética de que conquistar a Finlândia estava sendo difícil e não valia o custo;[21][22][23] a batalha foi possivelmente a batalha mais importante travada na Guerra de Continuação, pois determinou em grande parte o resultado final da guerra, permitindo que a Finlândia concluísse a guerra com termos[22][19] relativamente favoráveis e continuar sua existência como uma nação autônoma, democrática e independente.[22][24] Pesquisadores finlandeses afirmam que fontes soviéticas, como entrevistas com prisioneiros de guerra, provam que os soviéticos pretendiam avançar até Helsinque.[25] Também existia uma ordem de Stavka para avançar muito além das fronteiras de 1940.

Os Stukas do Esquadrão de Batalha Kuhlmey retornando da missão no Istmo da Carélia no final de junho de 1944.

De acordo com Lunde, uma das razões que levaram ao fracasso soviético foi que os finlandeses conseguiram interceptar as mensagens de rádio soviéticas e alertar e incitar o exército finlandês a apresentar uma defesa firmemente decidida.[26] Além disso, a existência da linha de defesa finlandesa Salpa foi um fator importante nas negociações de paz no outono de 1944.[27]

Referências

  1. a b c Koskimaa, Matti (1993). Veitsenterällä : vetäytyminen Länsi-Kannakselta ja Talin-Ihantalan suurtaistelu kesällä 1944. [S.l.]: WSOY. ISBN 951-0-18811-5 
  2. a b Nenye et al. 2016, p. 244.
  3. Nenye et al. 2016, p. 243.
  4. Jowett, P., Snodgrass, B. Finland at War 1939–45 Osprey Publishing. 2006.
  5. a b Baryshnikov (2006)
  6. Lunde (2011) pp. 286–287
  7. Zolotarev (1999), pp. 97–98, 368
  8. Vasilevsky, Aleksandr (1978). Дело моей жизни [The Point of My Life] (em russo). Moscow: Politizdat. p. 412 
  9. a b Moisala & Alanen (1988) pp. 152–154
  10. Lehmus K. Tuntematon Mannerheim. Hels., 1967, pp. 179–180
  11. Wirtanen A. Salaiset keskustelut Lahti, 1967, p. 268
  12. Wirtanen A. Poliitiset muistdmat Hels., 1972, p. 27
  13. Seppälä H. Taistelu Leningradista ja Suomi, pp. 272–273
  14. Glantz (1998), pp. 201–203
  15. Erickson (1993), pp. 329–330
  16. Westerlund, Lars, Prisoners of War and Internees A Book of Articles by the National Archives, page 260-262
  17. Manninen, Ohto, Molotovin cocktail, Hitlerin sateenvarjo, 1994, ISBN 951-37-1495-0, Painatuskeskus
  18. Raunio, Ari; Kilin, Juri (2008). Jatkosodan puolustustaisteluja 1942–44. Keuruu: Otavan Kirjapaino Oy. p. 192. ISBN 978-951-593-070-5 
  19. a b Jakobson, Max, Säkerhetspolitik och historia, 2007, ISBN 978-91-7224-061-2, Hjalmarson & Högbergs Bokförlag AB, Essay pp. 164–177 Avvärjningsegern, defensive victory
  20. Part 12 End of Hostilities for the Continuation War
  21. Macteer (2009) p. 184
  22. a b c Lunde (2011) p. 379
  23. Moisala & Alanen (1988) pp. 154–155, 258–261
  24. Moisala & Alanen (1988) p. 260
  25. Moisala & Alanen (1988) pp. 85, 152–154
  26. Lunde (2011) p. 306
  27. «Archived copy» (PDF). www.battlevault.com. Consultado em 30 de junho de 2022. Cópia arquivada (PDF) em 7 de junho de 2011 

Bibliografia[editar | editar código-fonte]

  • Erickson, John (1993). The Road to Berlin: Stalin's War with Germany. New Haven: Yale University Press. ISBN 0-300-07813-7 
  • Glantz, David; House, Jonathan (1998). When Titans Clashed: How the Red Army Stopped Hitler. Lawrence: Kansas University Press. ISBN 978-0-7006-0899-7 
  • Jaques, Tony (2007). Dictionary of Battles and Sieges: F–O. Westport: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-33538-9 
  • Jowett, Philip; Snodgrass, Brent (2006). Finland at War 1939–45. Botley: Osprey Publishing. ISBN 978-1-84176-969-1 
  • Lunde, Henrik, O. (2011). Finland's War of Choice. [S.l.]: Casemate Pub. ISBN 978-1-935149-48-4 
  • Mcateer, Sean (2009). 500 Days: The War in Eastern Europe, 1944–1945. [S.l.]: Dorrance Publishing. ISBN 978-1-4349-6159-4 
  • Moisala, U.E.; Alanen, Pertti (1988). Kun hyökkääjän tie pysäytettiin (When the attacker was stopped) (em finlandês). Keuruu: Otava. ISBN 951-1-10386-5 
  • Nenye, Vesa; Munter, Peter; Wirtanen, Toni; Birks, Chris (2016). Finland at War. The Continuation and Lapland Wars 1941–45. Oxford: Osprey Publishing 
  • Shigin, Grigoriy (2004). Битва за Ленинград: крупные операции, белые пятна, потери [Battle for Leningrad: Large-scale Operations, White Spots, Casualties] (em russo). St. Petersburg: Poligon. ISBN 5-89173-261-0 
  • Zolotarev, V. A., ed. (1999). Русский архив: Великая Отечественная. Ставка ВКГ: Документы и материалы 1944–1945. [Russian Archive. The Great Patriotic War. STAVKA. Documents and Materials 1944–45] (em russo). Moscow: Terra. ISBN 5-300-01162-2